Zeiltoertocht Spakenburg door de ogen van een roeier

Als toch vooral roeiliefhebster had ik het genoegen om 7 juli jl. een leerzaam dagje mee te gaan zeilen richting Spakenburg met een aantal ervaren clubgenoten. Martine ontfermde zich kundig en geduldig als een heuse moederkloek over een paar tieners in een Valk-boot en wij zaten met zijn vieren in de Oldies-boot, een Randmeer. Bij de borrel aan het eind van de dag zei ik: “Ik vond het een bijzondere dag”. Deze opmerking werd natuurlijk de reden tot dit verslagje.

Grote indruk op mij maakte vooral de enorme terminologie, niet alleen t.a.v. allerlei materialen, maar ook t.a.v. soorten wind, water, zeilen, richtingen. Het hield niet op! Als niet-zeiler moest ik soms letterlijk om ondertiteling vragen. Ik heb vooral onthouden dat wanneer een zeiler “op schaduwkoers” vaart, hij veel minder bang hoeft te zijn om te verbranden. Het jargon is gewoonweg nog indrukwekkender dan bij roeien, en dat vond ik al zo imposant.

Op de heenweg hadden we geen zuchtje wind, dus moesten we met onze Randmeer kilometers lang gesleept worden. De zon scheen er gelukkig niet minder uitbundig om. Watergevechtje hier en daar, onze Pringles moeten ruilen tegen onze (gestolen!) hoosbeker, een plotseling sportieve kikvors van 57 jaar, bramen plukken van de wal, sturen en timen in de overvolle vaargeul.

Na een plas-, ijs- en drankpauze in het haventje van Spakenburg (wat een chique sloepen liggen daar!) deed de wind op de terugweg wel goed dienst. Aha, dit is dus zeilen! Bedankt!

Groet Charlotte van der Kruijk