Tekeningen Ike Smitskamp
Afgelopen weekend heeft Ike Smitskamp in stilte haar tekeningen opgehangen in ons clubgebouw.
Ik citeer haar eigen woorden: “ik ken zo weinig mensen op de roei dat een officiële opening mij niet zo zinvol lijkt”.
Inmiddels zijn de eerste reacties lovend en hoop ik dat veel roeiers ervan genieten dat de benedengang weer zoveel moois te bieden heeft.
Ike hartelijk dank. Heel fijn dat je ons je werk wilt laten zien.
» Bekijk de site van Ike op: https://www.ikesmitskamp.nl/
Over mijn tekeningen
“Ik loop de trap op naar zolder. Ik open de deur en opeens valt er door het raam een schuine vlek fel zonlicht op de muur, scherp omlijnd. Het middelpunt van de vlek is een beddenlampje. Het is klaarlichte dag en toch denk ik even: hé, het lampje is aan. Dan pas besef ik dat een lamp nooit een dergelijk lichtvlek geeft, ook al zou het nacht zijn. Een beeld als dit kan ik zelf niet verzinnen. Ik ga tekenen.
Ik wil ook tekenen hoe het eruit ziet als de lamp wel brandt, s ’avonds. Dat wil ik weten. De werkelijkheid blijkt op dat moment een totaal andere verschijningsvorm te hebben.
Doorgaans kies ik mijn uitsnede en maak dan een foto. Vanuit dit kader ga ik tekenen.
Hoe articuleer ik de atmosfeer zo dat het enerzijds de kern die mij zo verraste direct toont, maar anderzijds de verfijning, de subtiliteit van wat ik gezien heb, intact laat?
Het zijn vaak vluchtige, kwetsbare momenten die ik teken. Momenten waarop de werkelijkheid als het ware even boven zichzelf uitstijgt.
Potlood is voor mij een goed medium om deze momenten te pakken. Ik kan hard en zacht en alles daartussen in, ik kan omfloersen en verscherpen en alles daartussen in en ik kan dik en dun en alles daartussen in. De punt is verfijnd en zit dicht bij mijn hand. Er is directe actie-reactie, dat geeft me focus en ook rust.
Én grafiet gaat langzaam. Zeker omdat ik veel met vlakken werk, gaat mijn hand zorgvuldig en eindeloos heen en weer, heen en weer.
Door zo te tekenen, kan ik zo lang als ik wil in het beeld verkeren dat me net verrast heeft en maak ik van snelle, gehaaste tijd langzame, durende tijd.
Door te tekenen, door vertraging in te zetten, geef ik mysterieuze, kwetsbare momenten uit de werkelijkheid een ereplaatsje.
Als ik al niet weet waarom ik op aarde ben, dan kan ik toch tenminste proberen te ontdekken wáár ik ben en wát ik zie *.”
Ike, 2022
*Vrij naar ‘Pilgrim at Tinker Creek’, Annie Dillard.
