Head 2025 – Het zijden draadje dat net niet brak…..
Wat een spannende voorbereiding. Cobi, die jarenlang met haar ijzeren discipline ons klaar stoomde voor de Head, viel uit vanwege haar heupoperatie. In een goed team, staan er dan nieuwe mensen op die het ontstane gat vullen; Hans zorgde voor het Ergometertrainingsschema, Lucas ondersteunde de boottrainingen en Vera en Natasja namen het sturen van de acht voor hun rekening. Tot zo ver leek alles onder controle. Toen begonnen de blessures. Jeroen W was niet voldoende fit voor zo’n zware inspanning en Lucas kreeg een week voor de Head een zware griep. Willem maakte een buiteling met skiën en blesseerde zijn schouder en als klap op de vuurpijl viel Niels op het laatste moment af met een rugblessure. De F-ploeg was nog net compleet maar de D-ploeg kwam een man te kort. Eric hielp de D-ploeg uit de brand door de Head 2 x te varen. Wat een goed team! Nu moest alleen de botenwagen nog naar Amsterdam. Een iets te krap genomen bocht bracht onze deelname nog bijna in gevaar maar weer kwam de goede teamgeest naar boven. Met vereende krachten stond de boot vrijdagmiddag keurig bij RIC op het grasveld. Nu kon er echt niets meer misgaan.
Rond 10:30 uur arriveert de F-ploeg bij RIC. Onder het genot van de opkomende zon zetten we de boot in elkaar. De stemming is opperbest. Iedereen is afgetraind en fit, de omstandigheden zijn perfect. Marthe is helemaal vanuit het verre Oosten van het land naar Amsterdam gekomen om ons te sturen. We kunnen niet wachten om het water op te gaan.
Rond 13:00 uur worden we “losgelaten”. Vanaf de Rozenbrug varen we in de juiste startvolgorde naar Ouderkerk aan de Amstel. Onderweg kunnen we kort even gas geven om op temperatuur te komen en om het goede gevoel te krijgen voor de wedstrijd. De spanning stijgt. Marthe heeft tijdens het keren voor de brug van Ouderkerk nog even sjans met een blonde adonis van de organisatie, maar dan is het opperste concentratie. We zijn gestart! Het tempo is hoog, het ritme voelt goed, de boot snelt door het water. Vanaf de kant worden we hartstochtelijk aangemoedigd. Marthe zweept ons op en het tempo stijgt tot 28. Hub Stapper zit achter ons in de Spaarne 8, die mag ons natuurlijk niet in halen. Langzaam lopen we steeds verder van hem weg en we lopen in op de boot die voor ons vaart. Ieder haal is raak, we gaan een supertijd neerzetten, het kan niet anders. Marthe snijdt alle bochten in de Amstel perfect aan, geen meter varen we te veel. Bij het binnenvaren van de stad slaat toch de vermoeidheid toe. Gelukkig helpen de aanmoedigingen van Marthe en van de families en vrienden langs de kant en op de bruggen ons over het dode punt heen. We denderen naar de finish. Wat een geweldige wedstrijd!
Op het terras van RIC genieten we na van een uitzonderlijke dag. Hoe bijzonder is het om samen, na een serieuze voorbereiding, zo’n mooie teamprestatie neer te zetten. Volgend jaar weer!
En zondag was de D aan de beurt. Om 12 uur vetrokken we vanaf de roei, ontspannen naar RIC, parkeerplaats zoeken, nog steeds ontspannen, al begon de adrenaline langzaam zich op te bouwen. Voor Natasja was het de eerste keer Head sturen, maar het weer was perfect, weinig wind en zelfs warm te noemen. Oproeien, wat niet eenvoudig was met een veld van totaal 37 boten, maar we zochten onze plaats en warmgeroeid mochten we aan stuurboord starten. We startten snel, na 400 meter liepen de benen al vol, maar daar moet je doorheen, niet dat het dan makkelijker wordt, dan is er een paar kilometer zonder herinnering, behalve focus op iedere haal, niet buiten adem raken, niet jagen, volgorde goed houden, niet inzakken, sterk zitten, kracht op de benen, goed afmaken, wegstrekken, pas rijden met gestrekte buitenarm, op tijd draaien en alle andere punten die tijdens de trainingen langs zijn gekomen, waarna we bij de bocht aankomen onder de laatste grote brug door, de bocht waar we voorgaande jaren inzakten omdat we al 20 minuten bezig waren, maar nu gewoon doorgingen, weinig wind nog steeds en vol focus naar de Berlage brug, toch altijd verder dan je denkt, maar support op de brug geeft ons de laatste kracht voor de laatste paar honderd meter, waarna je buiten adem de Hoop passeert en weet dat je niet harder kon omdat er niet meer in zat, dan doorvaren, rond maken en een heeel lang stuk terugroeien naar RIC, waarbij je iedere keer weer verbaasd bent dat de heenweg echt snel ging en terug zo langzaam, je kijkt uit naar de paaseitjes en een biertje dat Maarten trakteert omdat hij altijd rond of op de Head jarig is, de groepsfoto, de voldoening van minder dan een half uur buiten adem zijn, het afriggeren en opladen van de boot en weer terug naar de roei rijden, opriggeren van de boot en voldaan neerploffen.
Daar sluiten we het trainingsseizoen af met een rijsttafel die Richard regelt. We schuiven alle tafels aan elkaar zodat er net 21 man/vrouw omheen passen, schikken nog wat in, drinken een biertje en bedanken Natasja en Vera voor het sturen en Cobi voor het coachen, omdat je ons niet gelukkiger kan krijgen met roeien dan met elkaar in de boot zitten en -heel asociaal- alleen maar focus op de haal te hoeven hebben. Alle wedstrijden die nu nog komen zijn korter dan deze 8 kilometer van de Head, we hebben de winter door getraind en zijn -na de spierpijn- fit voor de Spaarne, de Eemhead, de TBR en de Novembervieren.
En mocht je nu ook zin hebben om mee te trainen, een wedstrijd te roeien, zaterdagochtend om 8 uur niks te doen te hebben, tussen de 40 en 70 bent, enigszins fanatiek en net als ons de volgorde van het wegstrekken, inbuigen en oprijden bij tempo 28-30 willen perfectioneren, laat het ons weten.
Klik op foto voor fotopresentatie.
