Met 2xTET in de Eemlint

“We hebben een maatje voor je gevonden.”

Met die woorden is mijn eerste deelname aan de iconische Eemlint race een feit. Net als voor alledrie mijn teamgenootjes. Wat appjes heen en weer leveren al snel de broodnodige ploegnaam op. Dat moet ook wel, want stel je voor dat een andere ploeg de Ibis wegkaapt!

Er zijn ploegen die ter voorbereiding van de Eemlint de 11 steden in Friesland rondroeien.
Er zijn ook ploegen die vinden dat je twee dagen voorafgaand aan de race rustig aan moet doen om je energie op te sparen.
En er is waarschijnlijk maar één ploeg die die twee dagen benut om voor het eerst samen in de 2x te roeien.

Op vrijdagmiddag lukt dat niet, het waait erg hard voor de Ibis en met verder niemand op de vereniging is dat misschien toch wat link. Vijf minuten na deze constatering ontsnap ik nipt aan de ergometers en ligt de Drijfsijs voorzien van de riemen van de Ibis in het water. Aan de boeg/slag discussie besteden we weinig tijd. Mijn gevonden maatje gaat op boeg. Oh, ok, ik vind dat ik beide wel kan, in de Eemhead was ik tenslotte slag en boeg.

Ik ben de slagplek niet zo gewend en moet in het begin een beetje wennen aan ‘de stem’ die van achter zegt wat er moet gebeuren maar ik heb er bij aankomst bij de Malebrug vertrouwen in dat de Eemlint in deze boeg-slag-boot combi zeker geen eindeloze waggelende lijdensweg in onbalans gaat worden. Fijne boot die Drijfsijs!, die verdient het om met een setje eigen bigblades veel vaker de loods uit te komen.

Op het moment dat zaterdagnacht overgaat in zaterdagmorgen (7:45 – het is zo ongeveer nog donker maar we kunnen het 12km bord zien) kunnen we wel in Ibis en begint onze tweede en laatste training. Wederom bij de Malebrug gaat het zo lekker dat door willen roeien naar Hemus. We besluiten om toch een beetje te luisteren naar de eerdergenoemde energiezuinige ploegen en we keren om, onze krachten sparen voor de race. “Bovendien moet ik vanmiddag nog 20 km op het strand lopen” zegt mijn maatje. (Nee!!!)

Dan breekt na deze keiharde tweedaagse training de grote dag aan!! Dankzij de wintertijd ben ik keurig op tijd op de vereniging en het schermpje van de verplichte dopingsscan kleurt mooi groen . In de recover verzamelen we ons. De fiets van mijn ploegmaat is voor mij te groot, dus we besluiten om gebruik te maken van mijn trouwe All Terrain Banaan (ATB) om de fietsstukken af te leggen. Ik zie op de startlijst dat wij met startnummer 10 de snelste 2x van het veld zouden kunnen worden en de bekende wedstrijdspanning maakt zich van mij meester. Die spanning is niet erg; ik weet inmiddels dat ik daar na 500 meter roeien vanaf ben. Maar koffie hoef ik niet.

Als de skiffs gestart zijn en de vieren zich los maken van het vlot kunnen wij de Ibis te water laten. Ik weet even niet meer of we eerst naar Hemus of eerst naar het Raboes moeten, maar ik zit niet op boeg dus dat hoort ook niet bij mijn rol. Na de start merkt de inmiddels bekende stem-van-achter op dat ik een wel heel enthousiast tempo heb ingezet maar dat corrigeer ik en na de eerste paar 100 meters gaat het net zo lekker als op zaterdag. Goed!! Je hoort als roeier voor je uit naar de horizon te kijken, maar ik staar gebiologeerd naar het zog dat de boot door het water trekt.

Voorbij Woeste Willem merk ik op dat we de luwte van de hoge wal op moeten zoeken maar de stem zegt dat dat niet kan vanwege de vissers. Wat verderop geeft een toervarende 2x van Hemus aan ons dwingende startnummer zoveel ruimte dat ze zelf in de kant raken, ik ben erg blij dat ze daarbij niet omslaan. Onze estafettemaatjes staan op de Malebrug, dus krijgen we nog wat extra aanmoediging voor het laatste stuk. Ik zeg dat dat nog ongeveer 11 minuten roeiend is. De stem merkt op dat de vier voor ons nog steeds in zicht is dus dat bevestigt net als het zog van de boot dat het zeker niet slecht gaat.

Bij Hemus weten we niet precies waar de finish is, maar met een megafoon worden we terug geroepen. Hm, dat is een andere stem. Dus weer de Koppelpoort niet vanaf het water bekeken helaas… Op het vlot bij Hemus is het druk. Er zijn ook ‘gewone’ roeiers en wij schijnen aan de verkeerde kant van ‘de vlag’ aan te leggen. Onze maatjes staan al klaar, dus die nemen de boot gelijk over. En dat zonder dat zij de fietssleuteltjes in de boot meenemen!

Na de tweede start van de Ibis vraag ik me af waarom er bakstenen in de rugzak die ik ook overneem lijken te zitten. Mijn banaan met wielen heeft helaas niet de luxe van een bagagedrager, dus de bakstenen moeten op de rug. Op het jaagpad langs de Eem haal ik de Ibis in en zie ik dat ook deel 2 van onze ploeg de slag goed te pakken heeft, dus dat is mooi!! Na het kodakmoment en verder aanmoedigen op de brug voorkomt mijn maatje dat ik de bakstenen op de brug laat staan.

Ook op de fiets is het Eemland mooi. We zien een prachtige Wiersma 2020 statig aan de waterrand staan. Die is echt veel eleganter dan zijn blauwgrijze familielid! Leuke naam voor een boot ook, de “Witte Reiger”. Hebben we nog een bzn bij de vereniging?

Terug bij de vereniging staat er een enorme stapel broodjes klaar; helaas wist ik dat niet en heb ik mijn eigen brood meegenomen om te voorkomen dat ik geen energie te kort kom voor het tweede stuk roeien. Als ik aan mijn broodjes wil beginnen komt de Ibis al weer aangeroeid. Gelukkig wordt het vlot geblokkeerd door de twee vieren die voor ons gestart waren en kan ik rustig mijn brood en banaan (niet die met wielen) opeten alvorens weer te wisselen bij het vlot.

Ik vind het na de start gelijk lekker gaan, maar de stem zegt pas na de klapbrug dat het tempo zo goed is. Goed, dan houden we dit aan denk ik. Het zog van de boot is nog fraaier dan op het eerste traject. Boatspeed noemen zeilers dat!!!!! Heeft vast met de wind-mee te maken – Ik vind een skiff altijd wat lastig in balans te houden voor de wind, maar een 2x krijgt echt vleugels!! Bij het haventje merkt de stem op dat ze vanaf hier de weg niet weet. Voor mijn gevoel net zoiets als met het navigatiesysteem van mijn auto uit 2004 een nieuwbouwwijk in rijden (“U rijdt op een onbekende weg” zegt die stem dan), maar ik laat het niet merken. En bedenk me dat het pontje op zondag niet vaart en er verder tot de finish geen echte bijzonderheden zijn. Lekker doorroeien dus! Ik ben blij dat ik mijn bodywarmer bij de start heb uitgedaan want de zon is doorgebroken en we roeien de wind dood. En ik heb het dus keiwarm.

Richting finish wordt het water steeds onrustiger, maar we houden de boot behoorlijk in balans. Toch begint mijn energie op te raken en ben ik blij dat de finishlijn al een stukje voor het Raboes blijkt te liggen en niet pas bij de haveningang. We zijn er!!!! De fietsers nog niet! Maar we kunnen ook niet aanleggen, want er ligt een vier op het wisselpunt en al gauw komen ze aanfietsen. (Opgehouden door een kudde schapen…)

Zonder zwemmen wisselen bij het Raboes blijkt de grootste uitdaging van de Eemlint race. We moeten de boot naast een hoge steiger in een box inparkeren en dan bergbeklimmend de boot verlaten. Met wat hulp lukt dat gelukkig. Onze maatjes moeten gelijk weg met de Ibis, want de Witte Reiger is inmiddels ook gefinished en wil ook aanleggen om van bemanning te wisselen. Na het redden van een waterfles die te water is gegaan gaan we nog wat chillen bij het Raboes. Dan komt het zwaarste deel van de tocht, dat had iemand ons wel mogen vertellen. Tegen de wind in terugfietsen met de bakstenen en er willen zijn voordat de Ibis er is! Mijn maatje zegt dat ze liever terug zou roeien, wat een spirit!

We komen ongeveer gelijk met de Ibis bij de vereniging. Boot schoonmaken en opbergen en daarna kunnen we gezellig met soep en worstebroodjes natafelen in de recover. Wat een tocht was dat! Volgend jaar weer! Zonder bakstenen!

Dank aan alle Eem en Hemus leden en (zelfs) andere vrijwilligers die Eemlint 2021 mogelijk hebben gemaakt!!