In memoriam Jan Rutten

In memoriam Jan Rutten
Erelid van BWV De Eem

Op de rouwkaart staat een foto van twee kolken. Die twee kolken tonen de verbinding tussen twee roeiers, ook al zie je de roeiers zelf niet. Dat hoort bij Jan. Jan kon goed mensen lezen met wie hij sprak. Hij luisterde, analyseerde de woorden en de wereld die achter de woorden zat, sprak zich helder uit over wat het geval was, ging over tot actie en zette zich in om met de ander tot een goed resultaat te komen.

Op die wijze coachte hij in de jaren zeventig. Hij deed dat bij jeugdleden en junioren die hij – toen bijzonder voor De Eem – nationaal op de kaart zette. Hij wist zelfs een pupil op de Bosbaan diens prestatie op één dag te laten verbeteren door hem opnieuw blik te laten trekken in een hogere categorie. Maar hij was ook in staat met diezelfde roeier een jaar later een tegenvallende prestatie te analyseren waarbij hij de ander zelf liet ontdekken wat het geval was. Hij deed dat ook met jeugdploegen en met volwassen leden die zich als beginners de roeisport eigen gingen maken. Daarbij was zijn coaching niet op het materiaal gericht, hoe kon het anders in die tijd. Zo was er een loeizware maasvier, de Bruinvis, een boordboot, die nauwelijks te tillen was, maar hij ging er ongeremd mee aan de slag en zette er nieuwelingen in. Om de persoon ging het hem, talentvol of niet, en gaf bij zijn coaching met zijn uitgesproken persoonlijkheid en visie een les in bescheidenheid.

Het lag in zijn karakter zich overal mee te bemoeien, daar kwam hij rond voor uit en daar konden we blij mee zijn. Dat betrof bijvoorbeeld de nieuwbouw in de jaren tachtig, een belangrijke fase voor de vereniging. Het lag voor de hand dat hij voorzitter werd en de vereniging verder ontwikkelde. Typerend voor hem is dat hij ook na zijn voorzitterschap achter de coulissen anderen stimuleerde bestuurswerk op zich te nemen en zo de continuïteit in de vereniging stilletjes bevorderde.

Zo heeft hij vanaf de jaren zeventig de vereniging uit de Eemmodder omhoog getrokken en maakte er een klinkend geheel van.

Met zijn gevoel voor historie leverde hij een belangrijk aandeel in de totstandkoming van het jubileumboek bij het 100-jarig bestaan en nog maar een paar maanden geleden trad hij op als veilingmeester alsof hij zijn hele leven niets anders had gedaan. Welbespraakt en zoals altijd passend gekleed. Het ging daarbij om afbeeldingen aan een wand van de Recover. Het typeert hem dat hij suggereerde een catalogus bij de tentoonstelling te laten maken. Het bleek een briljant idee en hij tilde daarmee de wand met roeikunstwerken naar een hoog niveau. Hij veilde toen ook de foto met de twee kolken. Die veiling bleek zijn laatste daad voor onze vereniging te zijn.

En aan het eind van elke ledenvergadering vroeg Jan het laatste woord. Dat werd een ritueel. Hij deed dat met weloverwogen woorden, niet om het laatste woord te moeten hebben, maar om het bestuur en actieve leden in het zonnetje te zetten. Hij benoemde wat ze tot stand hadden gebracht, wist altijd het positieve te benadrukken en zorgde zo voor een waardige afsluiting van de vergadering waardoor ieder met een goed gevoel aan de borrel ging.

We zullen niet alleen dat slotwoord van Jan missen, we gaan hem helemaal missen.

Maar gelukkig is Jan niet helemaal weg. Als je op de vereniging komt en je ziet de foto van die twee kolken, denk dan even aan Jan en weet waarvoor jij je inzet: voor een vereniging, die hij tot bloei heeft gebracht.