Een bijzonder verhaal over een bijzondere boot

Op de agenda van de ALV van 31 maart 2011 stond als laatste agendapunt de doop van een bijzonder boot op een bijzondere plaats.

Wat de bijzondere plaats is, kan je meteen zien als je de Recover betreedt en omhoog kijkt. Het plafond is inderdaad, voor een boot, een bijzondere plaats.

Wat maakt deze boot tot een bijzondere boot? De boot is van hout en erg oud.

Hout

Er zijn nog steeds veel houten roeiboten bij veel roeiverenigingen maar tegenwoordig wordt gekozen voor lichtere boten van kunststof. Houten boten zijn vaak veel zwaarder maar “onverwoestbaar” mits er vele uren onderhoud in gestoken kunnen worden. Dit is een stukje vakmanschap dat je niet veel meer ziet. Zo wordt ook niet meer gebouwd: overnaads, afgedekt met taft, koperen dollen zonder overslagen, houten slidings, bijzondere wieltjes onder het bankje, koperbeslag op beide uiteinden.

Een heel stabiele boot waarmee zelfs op de Nieuwe Maas is geroeid maar dat zou ik niemand aanraden. Daar is de boot toch te smal voor.

Oud

Bij de BWV de Eem ligt geen enkele boot die zo oud is. Deze skiff is in 1937 gebouwd in opdracht van de KRZV “De Maas” uit Rotterdam.

Omdat BWV de Eem niet zulke oude boten heeft, is er hier ook niet één boot met zo’n koperen naamplaatje dat aangeeft van welke bootbouwerij de boot komt.

Daarmee is het voor mij zo’n bijzonder boot. De boot is namelijk gebouwd in Rotterdam, door de firma Deichmann & Ritchie, de firma van mijn grootvader en later van mijn vader. Samen hebben zij boten gebouwd vanaf ongeveer 1890. Deze boten zijn verscheept naar alle windstreken: Zuid-Amerika, “Nederlandsch Indië”, Singapore en dichterbij maar toch bijzonder… IJsland.

Er werd niet meer gebouwd en er is niets meer afgeleverd met zo’n naamplaatje nadat de firma stil kwam te liggen toen mijn vader ziek werd en overleed in 1962.
Ik kreeg de boot cadeau van mijn moeder voor het behalen van mijn eindexamen én mijn 21ste verjaardag én ter nagedachtenis aan mijn vader, een heel emotioneel bezit dus.
De boot heet sinds 1974 Spica (naar een snelle ster) en heeft een jaar bij “Orca” in Utrecht gelegen maar daar nooit gevaren. Daarna enige jaren bij de roeivereniging van de afdeling Sport en Recreatie van de gemeente Rotterdam (nu: RV “Rijnmond”). Daar heb ik er in geroeid op de Rotte. Vanaf 1980 tot dec. 2008 heeft de boot bij RV “Nautilus” aan de Rotte gelegen.

Liefde voor de boot

Ik heb zelf de boot een keer helemaal kaal gemaakt en opnieuw in de lak gezet. Dat is ook een keer gebeurd in de werkplaats van “Nautilus”.
De huidige, prachtige staat van onderhoud heeft de boot te danken (zonder anderen te kort te doen) aan Frits Caron. Hij heeft hier vele uren werk in zitten en dat is ook goed te zien.
Ik ben de kleindochter van mijn grootvader die, keurig gekleed in zomerkostuum, de Maas inliep omdat de nieuwe eigenaar niet goed omging met “zijn boot”. Verkocht of niet, “zo ga je niet met mijn boot om!”. Ik vind dat je ook niet zomaar alles met een boot kan en mag doen. Daarom heb ik ook gevraagd geen gaten in de boot te boren om hem op te hangen. Boten zijn een prachtig stuk vakmanschap waar je zorgvuldig en respectvol mee om moet gaan en daar boor je dus geen gaten in!
Zolang de boot hieraan het plafond hangt, is hij “eigendom” van De Eem. Zodra de boot eraf gehaald wordt, mag ik bepalen wat er mee gebeurt. Dat hebben we zo vastgelegd.

De doop

Nu de boot op zo’n bijzonder plaats komt “te liggen” is de boot opnieuw gedoopt met bijzonder doopwater… champagne! Na zoveel jaren varen in Rotte-water was dopen met Eem-water geen optie. In samenwerking met Frits Caron is de boot opnieuw gedoopt en is de “Spica” vele bewonderende blikken toegewenst.

I.D., Baarn, 31 maart 2011

Naam van de schrijfster kan de lezer opvragen bij het bestuur

Foto Spica als ster: Wikipedia. Foto Spica als roeiboot: BWV de Eem